Vrijdag 27 mei 2016
Ontwaken in Boza, Griekenland
KM 53264
Coördinaten 36,70429   22,82111

Vandaag reizen we verder naar Kythira.
We hoeven pas om 13:30 aanwezig te zijn bij de ferry in Neapoli, en het is slechts een uur rijden. Dat betekent op ons gemak ontbijten. Mét een heerlijk vers brood dat onze Duitse overbuur op zijn motor heeft gehaald in het dichtstbijzijnde dorp. Ja, die heeft een zware Iveco camper met dubbellucht, daar kan zo’n 400 ceeceetje wel achterop.
Super. Dankeschön!

Na het ontbijt nog even een laatste duik in zee en een douche op het strand, en dan maken we de camper klaar voor de doorreis. Ver- en ontzorgen noemen wij dat. Vérzorgen met vers water in de watertank, de ruiten schoonmaken, banden en olie controleren en dat soort dingetjes, en óntzorgen door de toiletcassette en de vuilwatertank te legen. En het afval.

We groeten de Belgische
buren Serge en Ann, en de Nederlandse/Chinese buren Rob en Ying. We wisselen wat gegevens uit én onze klompjes-sleutelhangers. Daar hebben we een zak van bij ons voor leuke ontmoetingen. 11:30 gaan we op pad onder luid gezwaai van Rob en Ying.

De weg naar Neapoli slingert voor een groot deel tussen de olijf-en sinaasappelboomgaarden.
De verleiding is te groot om ergens langs de rijen sinaasappelbomen te stoppen en wat valsinaasappelen mee te nemen. De spanning van het appeltjes jatten van vroeger komt warempel boven drijven!

In Neapoli halen we de tickets op en betalen daarvoor €12 pp en €50 voor de camper. Alles enkel.
We hoeven pas een half uur van tevoren de boot in dus hebben nog wat tijd om langs de boulevard te slenteren, die vooral bezet is door vele eet- en drinktentjes.
Én de Wind-shop. Wind is een Griekse telecomprovider. Ik haal er een internetsimkaart voor €14,90. Daarmee heb ik 6GB te internetten in een maand. Prima aanbieding. Die moet dan wel in een simlockvrije stick, maar die heb ik uiteraard.

Bij één van de eettentjes kopen we een paar minipizza’s die we bij de camper gezeten opeten.
Dan de boot op. Hoewel het ruim bijna leeg is, en we het idee hebben dat er niet veel bij zal komen,  worden  we met de grootste precisie in een vak langs de kant gedirigeerd. Ik heb nog net één centimeter ruimte rechts. Maar naar Grieks ferrypersoneel kun je beter maar altijd braaf luisteren hebben we ondertussen wel geleerd.

We nemen een zitplaatsje op het open bovendek. Op een enkel Engels stel na lijken er alleen maar Grieken aan boord te zitten. Het eiland Kythira is erg in trek bij de Grieken en we denken dan ook dat er veel (nou ja veel…) Griekse toeristen een weekendje Kythira doen.

Ik haal een paar kouwe koffie’s aan de bootbar. Een Freddo Espresso en een Freddo Cappuccino. Dat zijn vers gezette koffies die weer koud geslagen zijn met ijs en water, en bij voorkeur met veel suiker (glyco). Er is ook nog de Frappé, die door veel Grieken genuttigd wordt. Da’s ook koude koffie maar dan gemaakt met oploskoffie. Door de Grieken ook wel de ‘chemico’ koffie genoemd.
Na een kleine anderhalf uur komen we in de kleine ferryhaven van Diakofti aan. Daar is ook een autoverhuurbedrijf gevestigd, en de ene na de andere auto rijdt weg. Goeie business.  

Vanaf de haven loopt een mooie weg over het water naar het kleine dorpje Diakofti. Langs de weg is een grote parkeerstrook waar prima met de camper te overnachten zou zijn.
Het dorpje zelf stelt niet veel voor maar het strand en de zee zijn er prachtig. We zien zo snel niet echt een mogelijke overnachtingsplek voor campers maar parkeren voor een dagje strand kan prima. Een waarlijke prachtplek!

Meteen na het dorpje gaat de weg flink omhoog en in no-time zitten we een paar honderd meter hoger. 

Vrijdagmiddag vier uur, en geen kip, geit, schaap, (zwerf)hond of Griek op de weg te zien.
We komen langs het dorpje Potamos wat een redelijk toeristisch centrum schijnt te zijn, vooral ook populair bij Nederlanders. We slaan het nu echter even over. Het plan is om ergens in Agia Pelagia te overnachten.

Het zicht van bovenaf op het dorpje doet ons schrikken; we zien bijna niets anders dan appartementen! Gelukkig blijkt bijna alles leeg te staan op dit moment maar hoe toeristisch zal het wel niet in de zomer zijn?
We flaneren met de bus een keer de boulevard heen en terug, en rijden dan nog even de andere kant op waar ook een weg langs het strand loopt. Die ontaardt uiteindelijk in een onverharde weg langs een paar zo te zien droomstrandjes, maar we vinden de weg te slecht voor onze camper. Een vierwieldrive kan er goed mee overweg. Dan weer een stukje terug en we bezetten een aardig plekje op een onverharde P  langs een rij jonge tamarisken aan de zee, en tegenover de kerk van Agia Pelagia. Er is een openbaar toiletgebouw op korte loopafstand. Altijd een fijne bijkomstigheid dat we de mogelijkheid hebben om toilet en vuilwater te lozen en vers water te tanken.

Eerst ons we-zijn-er-ritueel: een borrel (ouzo) met een biertje. Langs de weg achter ons zien we verschillende toeristische stellen lopen die vanaf hun appartement op weg lijken te zijn naar een restaurant. En 90% kans dat het Nederlanders zijn. Daar zijn we inmiddels al achter. Eén keer in de week landt hier een vliegtuig. En dat is een Nederlands vliegtuig. Het eiland is vooral populair bij wandelaars. En als we wel geïnformeerd zijn worden de meeste reizen bij Ross Holidays in Wijchen geboekt.
Ondertussen weten we dat als we met onze camper ergens staan bij een wat meer toeristische locatie, en op flinke rijafstand van Nederland, en dan ook nog op een eiland, dat we dan steevast aangesproken worden. Er zijn dan de twee ultieme openingszinnen: ‘jullie zijn ook ver van huis’, en ‘hoe komen jullie hier nou terecht?’.
Deze keer is het de eerste. Een aardig (Nederlands dus) stel wat zich dus verwonderd over een Nederlandse camper op Kythira.

Na een gezellige babbel  gaan wij even later ook op zoek naar een restaurantje. Dat is snel gevonden want behalve uit appartementen en een kerk lijkt het dorp alleen maar uit restaurants, twee souvenirs-en-prullaria-shops en een enkele ‘super’markt te bestaan.

Uit een aantal op een rijtje gelegen restaurants pikken we die met de meeste gasten eruit (maar ziet er ook het leukst uit) en nemen een tafeltje op het kiezelstrand en onder een tamarisk gelegen. Griekser kan bijna niet.
Monique kiest voor een echt Griekse souvlaki filet en ik voor de niet echt Griekse Pork Steak. Hoewel ik in Nederland nog nooit zulke lekkere pork steaks gegeten heb als die in Griekenland.

Daarbij uiteraard wel een Griekse salade, met tomaten zoals ze die alleen in Griekenland hebben, en lekker met olijfolie en knoflook gegrild brood. Een kannetje wijn erbij en wie doet ons wat.
In korte tijd loopt de hele tent nog verder vol. Zo te zien staat het personeel er ook van te kijken. Als we uitgegeten zijn scharrelen er twee oude Griekse dametjes tussen de tafeltjes langs om te zien of er  nog een plaatsje vrij is. Natuurlijk zijn wij zo galant om plaats te maken. Meerdere ‘efcharisto poli’s’ vallen ons ten deel.
We herkennen deze dames van de boot vanmiddag. Net zoals een stel jongeren dat hier ook aan een tafel zit. En net zoals wat andere Griekse dames verderop. Ja, Kythira is één grote familie.

We rekenen af bij ‘die mama’ die vanwege de drukte ook aan het werk is geroepen. Die beaamt dat het inderdaad very very busy is. Fijn voor ze.

De afzakker nemen we maar in ons eigen appartementje op vier wielen. Onder het toeziend oog van de Heilige vader die ongetwijfeld in de goed in de verf zittende kerk achter ons huist, en met de blik over zee op de rechtervinger van de Peloponnesos.

Truste

Vrijdag 27 mei 2016
Overnachten in Agia Pelagia, Griekenland
KM 53338
Coördinaten 36,32486   22,98403