Vrijdag 20 mei 2016
Ontwaken in Beuningen
KM 51575
Coördinaten

Ondanks dat ik her en der in mijn laatste (derde van drie) nachtdienst heb kunnen slapen (ja, luxe, ik weet het), en thuis nog drie uurtjes pak, voel ik me niet echt fit als ik om 11:30 opsta. Daarbij voel ik ook nog iets van een opkomende verkoudheid of een soort van hooikoorts. Nee, echt niet fit.

Gelijk de laatste jaren doen we vóór ons vertrek een soort van afscheidsontbijt/-lunch/-brunch/-koffie bij Thea. Ja, bij Thea. Tót dit jaar was het bij Thea & Tonnie (Monique’s ouders). Dit jaar is het echter heel anders…..
Tonnie is in februari zeer plotseling van ons weggevallen. Zomaar opeens.
Met 92 jaar was Tonnie ...

de meest gezonde ‘oude’ patiënt van hun huisartsenpraktijk. Een maagbeschermertje en een kalktabletje, dat was alles wat hij aan medicatie had.
Tonnie en Thea zouden een paar weken later zeventig jaar verkering hebben. Helaas, het verkeert echter heel anders. Zo plots als Tonnies hartje 92 jaar geleden zomaar uit het niets begon te kloppen, zo plots stopte het.  Wonderlijk.

Thea heeft het er zwaar mee. Monique ook. Logisch.  Het was (en is nog natuurlijk) een bijzonder liefdevol gezin. Paps, mams en drie dochters, die alle lief en leed met elkaar deelden/delen.
‘Ik hou van jou’ werd in het gezin net zo vaak uitgewisseld als dat er brood op tafel kwam.
Daarop terugkijkend kun je relativerend alleen maar dankbaar zijn voor die prachtige tijd die je met hem hebt gehad. Het gevoel heeft echter vaak moeite met relativeren.
Tonnie was niet mijn vader, maar ik heb wel eens gezegd ‘Ik bof. Ik heb de meest lieve vader en de meest lieve schoonvader gehad’.

Omdat Thea sowieso altijd met moeite Monique vijf weken op vakantie kan laten gaan, en het nu wel extra zwaar zal zijn, heeft ze gelukkig gezelschap van Tante Jeanne (haar hartsvriendin) en Grada (buurvrouw en goeie steun).
Rond 14:00 uur zitten we aan de koffie met lekkers.
Als we vertellen dat we naar Kythira gaan en dat het eiland net zo groot is als Texel, zegt Grada (95!), die ook wat lekkernijen als snoepjes en nootjes voor ons heeft meegebracht: ‘dan kun je toch net zo goed naar Texel gaan, dan hoef je niet zo’n end te rijden!’
Ik zeg ‘Ja, daar kom je nou mee aan, ik heb de ferry al geboekt’.
Grada’s dochter Hanneke komt er ook nog even bij. Die had ook wel mee gewild, maar helaas Hannie, alleen Monique mag mee. 

15:30 vertrekken we,  onder de aan mij gerichte inmiddels ‘legendarische’ afscheidswoorden van Thea: ‘Rijd voorzichtig, je hebt een kostbaar bezit bij je!’.

Ondanks de vrijdagmiddag is het niet al te druk op de weg. Ik ben zo druk met snotteren en niezen dat ik na enige tijd niet eens in de gaten heb dat ik al in Duitsland zit.
Via de A73 gaan we bij Venlo over op de 61 en E31.
Tegen zessen eten we een goeie bak soep met brood. In de buurt van Ludwigshafen zetten we de bus even aan de kant om op de Camper-App van het NKC eens te kijken of er een geschikte overnachtingsplek in de buurt is. Die lijkt er in Speyer/Spiers te zijn. Niet de officiële plaats, maar eentje vlakbij gelegen (Festplatz), tegenover het luchtvaartmuseum. Een loeier van een parkeerterrein dat flink vol staat maar met nog plek genoeg voor onze bus aan de rand van het terrein langs wat bomen. Er staan her en der nog wat campers geparkeerd.
Er geldt een P-tarief van 3 euro tussen 08:00 en 18:00.  Bij de inrit van de P is een unit met diverse toiletten. We hebben er niet goed genoeg op gelet om te weten of er ook een loosmogelijkheid is voor chemische toiletten. We vermoeden van niet.

Een prima plek voor een overnachting. Na wat herordenen van diverse spullen en de wasbeurt zullen we slapen als roosjes. Morgen op tijd weer op want dan willen we een flinke afstand afleggen. Hopelijk ben ik dan wat fitter. 

Vrijdag 20 mei 2016
Overnachten in Spiers/Speyer, Duitsland
KM 51980
Coördinaten   49.31374, 8.44399